De taxi-chauffeur

Als je in Luanda bent en toevallig alleen in het wit gekleed bent, dan moet je ervoor zorgen dat je niet naar het wijk São Paulo gaat! Daar is zoveel stof dat je oranje thuis komt. In de taxi naar São Paulo konden wij bijna niets zien door de wind en het stof. Maar het is erg spannend hoe hier wordt gereden en de muziek die in de taxi’s worden gedraaid is super. Gezellig is dat! Aangekomen op onze bestemming, moesten we voor de kerk wachten op Mani, omdat straatnamen hier niet erg gebruikelijk zijn. Dus meeting point ´de kerk´.
Na lang wachten besloten wij Mani te bellen. Tot onze verbazing was onze afspraak aan de achterkant van de kerk. Er is namelijk zoveel stof aan de voorkant van kerk dat de achterkant als nieuwe voorkant wordt beschouwd.
Grappig genoeg zijn alle activiteiten aan de achterkant van de kerk (voor de Angolezen de voorkant dus). Ontzettend veel verkeer en mensen die op straat dingen verkopen.
Na ons gesprek gaven wij Mani bij de taxi drie zoentjes om afscheid te nemen. De taxichauffer gilde van achter het stuur dat drie zoentjes alleen in Nederland worden gegeven. We hebben hem verteld dat wij uit Nederland kwamen. Oo… reden genoeg om er in te stappen en het gesprek voort te zetten in het Nederlands. Het bleek dat hij ongeveer drie jaar in Groningen heeft gewoond! Daarna is hij naar Belgie en Frankrijk vertrokken en vervolgens naar Angola gegaan. Iedereen in de taxi kon mee genieten van onze gesprek. We mochten van hem de rit niet betalen: van het huis! We zullen nog contact met elkaar opnemen. Niet alles kun je in een bus bespreken...

Barrigas grandes!

Je kunt er niet omheen: in Luanda zijn heel veel vrouwen zwanger. Overal zien we dikke buiken, vooral van jonge meisjes. Is er sprake van een liefdesvirus in de stad? Willen mensen graag gezinnen stichten en kinderen krijgen? Of zouden condooms hier nog niet in elke slaapkamer liggen en worden meisjes soms tegen hun zin in zwanger?
We weten het niet. Helaas hebben we nog geen zwangere meiden gesproken. Wel hebben we een aantal teruggekeerde jongeren om hun mening gevraagd. Hoe gaat het bij hen met de liefde? Willen zij al kinderen?
Pepe vertelt ons dat hij nog minimal vijf jaar wil wachten met kinderen. “Eerst wil ik mijn zaken op orde hebben en in een stabiele situatie zijn. Daarna kan ik pas voor anderen zorgen. En de contacten met Angolese dames verlopen bij mij niet zo soepel! Sommige dingen kan ik met hen niet bespreken, bijvoorbeeld het feit dat ik me nog niet zo wil binden en kinderen wil krijgen. Dan mis ik soms Nederland. Daar draagt een meisje bijvoorbeeld zelf haar tas!”
Een andere jongen vertelt ons dat het in Angola heel gebruikelijk is om op jonge leeftijd kinderen te krijgen. Er zijn al diverse terugkeerders die inmiddels een gezin hebben gesticht.
We zullen het vanavond eens aan de nonnen voorleggen. Zij vangen ook moeders in spe op in het klooster en kennen vast de verhalen achter de zwangere meiden.