O trabalho começou!

Onze tweede dag hebben wij gebruikt om te bellen en afspraken te maken met de jongeren. Dat is goed gelukt: we hebben deze week een druk programma! Alles verloopt dan ook tot nu toe zoals we hadden gehoopt.
Afgelopen vrijdagavond zijn we door de zussen van Cecilia uitgenodigd om mee te gaan naar een Spaans feest. Door de gezelligheid waren we totaal de tijd vergeten en het feit dat we in een klooster logeren. We kwamen na middernacht thuis: een berisping van de hoofdnon was op zaterdagochtend dan ook wel op zijn plaats. Conclusie: we mogen niet later dan 22:00 binnenkomen! Ach, zo erg is dat ook weer niet. De nonnen zijn echt super gezellig!

Op zondag besloten we het goed te maken en zijn we naar de kerk te gaan, waar eigenlijk tot ons doordrong dat de kerk veel invloed kan hebben op jongeren. Leuk om te zien hoe de priesters hier zich proberen in te leven in het dagelijks leven van de jongeren.

Gisteren (maandag) zijn wij op bezoek gegaan bij een van de jongeren. Het gaat niet goed met hem, omdat het hier moeilijk is om zaken gedaan te krijgen als je geen netwerk hebt. Hij heeft af en toe klussen, maar het lukt hem niet om zijn plannen te realiseren door gebrek aan een eigen werkruimte. Gelukkig is zijn drang om te blijven proberen groot. Hij heeft zijn droom nog niet opgeven en inspireert ons tijdens het gesprek tot nieuwe ideeën.

Vandaag hebben een andere jongeren bezocht die nog niet lang terug is in Angola. Hij heeft geen contacten met jongeren die ook in Nederland zijn geweest en zit bijna de hele dag thuis. Hij heeft geen idee waar te beginnen.

Een ding is zeker: voor jongeren is het hier echt herïntegreren; opnieuw beginnen, zichzelf terug vinden en ook nog geaccepteerd worden…

Bellen en gebeld worden

Wie dacht dat je in Angola een rustige tijd hebt, heeft het mis.
Ook hier houden mensen van bellen. Ze vragen hoe het met je gaat, of je veilig thuis bent gekomen en of je al bent gearriveerd bij de afgesproken plek.
Het hebben en onderhouden van je contacten is heel belangrijk. Vrienden vertellen elkaar het laatste nieuws, bellen elkaar als er problemen zijn en geven een nummer van iemand die misschien kan helpen.
We krijgen dan ook overal nummers: van de buschauffeur die ook in Nederland is geweest tot de jongen van de computerzaak die graag informatie wil over hoe hij zijn computersystemen draaiende kan houden. Ons telefoonboek wordt steeds voller en ons beltegoed is steeds sneller op. Maar Luanda leeft, in ieder geval door de telefoon!