Eindelijk... we zijn in Angola!
Na een lange reis via Brussel en Lissabon, met veel vertraging, komen we aan op de luchthaven van Luanda. Maar daar was niemand! We zouden toch opgehaald worden? Wachten, wachten en wachten...Gelukkig is er een jongen die zijn telefoon wel even aan Cecilia wil uitlenen. Na lang proberen spreken we de broer van Cecilia. Hoera! Ze waren al vertrokken omdat we 3 uur later aankwamen. Hij komt snel naar ons toe, maar... zonder vervoer! Wat nu? Alsof hij onze beginnende paniek kon ruiken, komt opeens Americo de hoek omlopen! Waah, dat is lang geleden! We zij dolblij om hem te zien en vergeten op slag de lange reis. De jongens regelen een taxi, zodat Cecilia en ik naar ons logeeradres kunnen gaan.
We logeren in een klooster, bij de zusters van de katholieke kerk. De zusters zijn dolblij om ons te zien en maakten zich grote zorgen waar we nou bleven. Ze wijzen ons naar onze kamers en koken ´s middags een heerlijke maaltijd.
Aan het eind van de middag gaan we naar de familie van Cecilia. Het is een groot feest om iedereen weer te zien. Er wordt veel gepraat, gelachen en uitgewisseld.
Weer terug in het klooster willen we vooral slapen. Naast het klooster is een karaoke-bar waar een man ons heel hard en vals in slaap zingt.
